Wśród wielu zjawisk, którym przyglądają się dokumentaliści, bardzo rzadko można znaleźć poważnie potraktowany temat osobistego przeżycia religijnego. Ekrany festiwalowe roją się od szczerych wypowiedzi dotyczących nawet najbardziej prywatnej sfery ludzkiej egzystencji, jednak aspekt wiary człowieka w rzeczywistość transcendentną traktowany jest po macoszemu.  O wiele łatwiej skupić się na obyczajowości (chociażby uroczystości chrztu, czy komunii świętej), obśmiać ją lub pokazać jako folklor, niż zadać widzom i sobie pytanie: kim jestem? w